Een mooi systeem! Het is overzichtelijk, je weet met wie je zo’n afspraak maakt en er is een goede kans op sociale druk om je niet bij ieder griepje bij het fonds te melden. Geen moeilijke polisvoorwaarden, geen grote uitvoeringsinstanties, geen hoge kosten, weinig fraude.
Ik zie er meer in. In het optuigen van onze verzorgingsstaat zijn we de menselijke schaal uit het oog verloren. Bij de opbouw van collectieve pensioenen wordt de groep 30-ers nu een oor aangenaaid onder het motto van solidariteit. Gedwongen solidariteit. Ik moet (correctie: moest) solidair zijn met iemand die ik niet ken, die de wereld met hele andere ogen bekijkt en waar ik waarschijnlijk in de kroeg heel snel ruzie mee zou krijgen.
Waarom organiseren we de verzorgingsstaat niet kleiner? Waarom kan ik niet met alles het klein organiseren? Mijn pensioen, mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering: graag met mijn creatieve leeftijdsgenoten. Maar ook voor financiële steun als je opeens geen werk meer hebt (als ZZP-er mag je dan meteen je huis gaan opeten, je krijgt geen ww). Waarom verzekeren we dat niet als een groep gelijkgestemden? Moet je kijken hoe snel we elkaar weer aan het werk hebben gekregen!
Nederland heeft een prachtige verzorgingsstaat opgebouwd, maar die behoorlijke belastingdruk zorgt er ook voor dat mensen zich minder verantwoordelijk voelen: “daar heb ik toch al voor betaald”. Daarom pleit ik –vrij naar A. Kuyper– voor solidariteit in eigen kring: eerst zelf regelen, mocht je buiten de boot vallen, dan pas gaat de overheid je helpen. Worden we met z’n allen een stuk productiever van!
