Vraag aan een Chinees of ie op Facebook zit en hij zal je glazig aankijken, want er zitten nauwelijks Chinezen op Facebook. De grote firewall houdt dat tegen. Dat geldt ook voor Twitter. Is China dan Social-media-arm? In tegendeel! Ik kreeg het er warm van…
In de grote steden zagen we bijna alle jongeren rondlopen met een smartphone. En het vreemde was, ze waren niet aan het bellen, maar ze zonden elkaar telkens mini-audiofragmentjes. Het is een soort moderne walkie-talkie. De app heet WeChat, is ontwikkeld in China, maar nu ook in Nederland te gebruiken. En het is immens populair: meer dan 200 miljoen gebruikers.
Je kan ermee chatten, foto’s uploaden en statusupdates geven. Maar er zit nog een interessante optie op: Look Around. Daarmee kan je de profielen van mensen die in je omgeving zijn, bekijken. En je kan er een berichtje naar sturen.
Dat heb ik geweten… Toen ik mijn profiel had ingesteld, mijn foto geüpload, en mijn status had veranderd in ‘Partying in Chongqing’, begon het. Om de minuut, een berichtje van meisjes(?) in de buurt.Niemand bleek Engels te spreken. Maar gelukkig bood Google Translate uitkomst: “Dat ik geen Engels spreken”. Lekker dan, want ik kom in het Chinees helemaal niet ver. Toen maar geprobeerd met een keur aan smilies. Maar daar wordt een conversatie ook niet echt diepgravend van. Afgebroken en op naar de volgende.
Daar werd Google wat vager. “Hallo, nodig om het te repareren”. Hoezo? Wat repareren?. De volgende zin was: “De noodzaak om de dienst”. Welke dienst? Waar heb je het over? En daarna liet haar profielfoto opeens een stuk meer decolleté zien.
Oh. Dat! Ja. Jaja. Goed. Nou ja, tot ziens dan maar.
Leuk dat WeChat, maar die Look Around kan soms een beetje té dichtbij komen. Snel liep ik van de Starbucks naar onze hotelkamer.
Bang dat ik herkend werd op straat.
